Peter Sellars/Simon Rattle met Le Grand Macabre in Berlijn (*****)
leidmotief.substack.com
SOUNDING THE LAST TRUMP. APOCALYPS NOW ! "Le Grand Macabre" is György Ligeti's belangrijkste werk uit het midden van de jaren 1970. Opera maakte in die dagen een nogal flauwe crisis door. Volgens Maurizio Kagel was het waanzin om na Wozzeck nog een opera te willen schrijven. In 1971 had Kagel nog voor sensatie gezorgd met zijn anti-opera "Staatstheater". Ligeti vond dat hiermee alles gezegd was over het uitkleden van datgene wat avantgardisten van die tijd als een te conventioneel genre zagen en hij besloot een anti-anti-opera te creëren. Anders uitgedrukt, door de experimentele compositietechnieken van de anti-opera aan te wenden zou hij nu een echte opera proberen te schrijven. Wanneer hij "La Balade du Grand Macabre" van onze landgenoot Michel de Ghelderode ontdekt, vindt hij wat hij zoekt: "At last I had found a play about the end of the world, a bizarre, demoniacal, cruel and also very comic piece". De muziek die hij daarvoor ontwierp omschrijft hij zelf als een vorm van pop-art. Met talloze referenties naar het verleden, verwijzend naar Monteverdi, Schumann, Liszt en Beethoven, plaatst hij zich uiteindelijk toch in de traditie van de operageschiedenis.
Peter Sellars/Simon Rattle met Le Grand Macabre in Berlijn (*****)
Peter Sellars/Simon Rattle met Le Grand…
Peter Sellars/Simon Rattle met Le Grand Macabre in Berlijn (*****)
SOUNDING THE LAST TRUMP. APOCALYPS NOW ! "Le Grand Macabre" is György Ligeti's belangrijkste werk uit het midden van de jaren 1970. Opera maakte in die dagen een nogal flauwe crisis door. Volgens Maurizio Kagel was het waanzin om na Wozzeck nog een opera te willen schrijven. In 1971 had Kagel nog voor sensatie gezorgd met zijn anti-opera "Staatstheater". Ligeti vond dat hiermee alles gezegd was over het uitkleden van datgene wat avantgardisten van die tijd als een te conventioneel genre zagen en hij besloot een anti-anti-opera te creëren. Anders uitgedrukt, door de experimentele compositietechnieken van de anti-opera aan te wenden zou hij nu een echte opera proberen te schrijven. Wanneer hij "La Balade du Grand Macabre" van onze landgenoot Michel de Ghelderode ontdekt, vindt hij wat hij zoekt: "At last I had found a play about the end of the world, a bizarre, demoniacal, cruel and also very comic piece". De muziek die hij daarvoor ontwierp omschrijft hij zelf als een vorm van pop-art. Met talloze referenties naar het verleden, verwijzend naar Monteverdi, Schumann, Liszt en Beethoven, plaatst hij zich uiteindelijk toch in de traditie van de operageschiedenis.