Parsifal in Amsterdam : Sober, verrijkend en intens !
leidmotief.substack.com
Vol verwachting keken we uit naar de opvoering van Parsifal in De Nederlandse Opera, in een regie van Pierre Audi en met decors van Anish Kapoor, een tandem die ook in de Munt reeds samenwerkte voor Pelleas & Melisande van Debussy. Het decor van de eerste akte bestond uit een rotsstructuur die in rood licht baadde. Als men nader keek zag men in de rotsstructuur gezichten, die een mix waren van een inca- en boeddha-hoofd. De regie was heel sober en legde vooral de klemtoon op de interactie tussen Gurnemanz, Kundry en Parsifal. De regie volgde het draaiboek van Wagner nauwgezet : er werd een zwaan neergeschoten, Parsifal was inderdaad een "reine dwaas" en de koning was gewond door de speer in zijn zij. Alleen werd de koning niet binnengedragen door de graalridders, maar strompelde zelf de scène op. De scènewisseling in de eerste akte gebeurde achter gesloten doek en toonde daarna de achterkant van de rotsstructuren met een grote stelling waarop de gemeenschap van graalridders postgevat hadden. Dezen verlieten allemaal hun stelling, waarna Parsifal alles verkende en van bovenop alles in de gaten hield. De koning nam plaats op een middenverdiep. De onthulling van de Graal was een fundamentele afwijking (een van de enige tijdens de ganse voorstelling) van het oorspronkelijke scenario. Geen Graal, maar een wit doek waarop bloed begon te vloeien, werd uitgerold. Waarom voor die afwijking gekozen werd, bleef mij een raadsel.
Parsifal in Amsterdam : Sober, verrijkend en intens !
Parsifal in Amsterdam : Sober, verrijkend en…
Parsifal in Amsterdam : Sober, verrijkend en intens !
Vol verwachting keken we uit naar de opvoering van Parsifal in De Nederlandse Opera, in een regie van Pierre Audi en met decors van Anish Kapoor, een tandem die ook in de Munt reeds samenwerkte voor Pelleas & Melisande van Debussy. Het decor van de eerste akte bestond uit een rotsstructuur die in rood licht baadde. Als men nader keek zag men in de rotsstructuur gezichten, die een mix waren van een inca- en boeddha-hoofd. De regie was heel sober en legde vooral de klemtoon op de interactie tussen Gurnemanz, Kundry en Parsifal. De regie volgde het draaiboek van Wagner nauwgezet : er werd een zwaan neergeschoten, Parsifal was inderdaad een "reine dwaas" en de koning was gewond door de speer in zijn zij. Alleen werd de koning niet binnengedragen door de graalridders, maar strompelde zelf de scène op. De scènewisseling in de eerste akte gebeurde achter gesloten doek en toonde daarna de achterkant van de rotsstructuren met een grote stelling waarop de gemeenschap van graalridders postgevat hadden. Dezen verlieten allemaal hun stelling, waarna Parsifal alles verkende en van bovenop alles in de gaten hield. De koning nam plaats op een middenverdiep. De onthulling van de Graal was een fundamentele afwijking (een van de enige tijdens de ganse voorstelling) van het oorspronkelijke scenario. Geen Graal, maar een wit doek waarop bloed begon te vloeien, werd uitgerold. Waarom voor die afwijking gekozen werd, bleef mij een raadsel.