Jonas Kaufmann als Don Alvaro ©Bill Cooper CREDO QUIA ABSURDUM Geprangd tussen twee onmiskenbare meesterwerken, Simon Boccanegra en Don Carlo, is “La Forza del Destino” een deels mislukte opera. Verdi slaat er aan het experimenteren, schuift de Aristotelische eenheid van handeling en tijd opzij en probeert een tragikomedie te schrijven in de trant van Shakespeare. Het verdict is dat hij daar slechts ten dele in geslaagd is. Verdi moet dat zelf ook beseft hebben want dat hij met de vorm van het werk bleef worstelen bevestigt het feit dat hij in 1882 een opvoering autoriseerde in het Frans, die haar première kende in Antwerpen, waarin hij het stuk verlost van al zijn zogenaamde komische fratsen. Dat was sowieso niet Verdi’s forte! Zo wordt het personage van Fra Melitone helemaal geschrapt: zijn reactie op Leonora als aankomst in het klooster, de preek in het legerkamp, het uitdelen van voedsel aan de bedelaars in het klooster en de dialoog met Carlos die daarop volgt. Geschrapt is ook Trabuco‘s solo-aria en hij kort de rol van het zigeunermeisje Preziosilla in. Echt onbegrijpelijk is dan weer dat hij de Rataplan-koorzang, die het derde bedrijf afsluit en het absolute dieptepunt is in het oeuvre van Verdi, niet schrapt! Je zou kunnen denken dat het van Meyerbeer was, de componist van “Piff,Paff” in Les Huegenots. Vandaag spelen we de revisie voor Milaan (1869) waarbij Verdi feitelijk enkel het slot grondig herwerkte.
Christof Loy met La Forza del Destino in Londen (****)
Christof Loy met La Forza del Destino in…
Christof Loy met La Forza del Destino in Londen (****)
Jonas Kaufmann als Don Alvaro ©Bill Cooper CREDO QUIA ABSURDUM Geprangd tussen twee onmiskenbare meesterwerken, Simon Boccanegra en Don Carlo, is “La Forza del Destino” een deels mislukte opera. Verdi slaat er aan het experimenteren, schuift de Aristotelische eenheid van handeling en tijd opzij en probeert een tragikomedie te schrijven in de trant van Shakespeare. Het verdict is dat hij daar slechts ten dele in geslaagd is. Verdi moet dat zelf ook beseft hebben want dat hij met de vorm van het werk bleef worstelen bevestigt het feit dat hij in 1882 een opvoering autoriseerde in het Frans, die haar première kende in Antwerpen, waarin hij het stuk verlost van al zijn zogenaamde komische fratsen. Dat was sowieso niet Verdi’s forte! Zo wordt het personage van Fra Melitone helemaal geschrapt: zijn reactie op Leonora als aankomst in het klooster, de preek in het legerkamp, het uitdelen van voedsel aan de bedelaars in het klooster en de dialoog met Carlos die daarop volgt. Geschrapt is ook Trabuco‘s solo-aria en hij kort de rol van het zigeunermeisje Preziosilla in. Echt onbegrijpelijk is dan weer dat hij de Rataplan-koorzang, die het derde bedrijf afsluit en het absolute dieptepunt is in het oeuvre van Verdi, niet schrapt! Je zou kunnen denken dat het van Meyerbeer was, de componist van “Piff,Paff” in Les Huegenots. Vandaag spelen we de revisie voor Milaan (1869) waarbij Verdi feitelijk enkel het slot grondig herwerkte.