Verkiezingen 09
"Ik hoor niks in Wagner. Ben ik dan een cultuurbarbaar?" vroeg Louis Tobback zich af in Humo, zo'n kleine 15 jaar geleden. Het antwoord kan alleen maar een volmondig "Ja, Lewie" zijn. Het stuitende daarbij is dat hij met die pose leek te willen koketteren. Jaren later zou Steve Stevaert op zijn beurt koketteren met zijn afschuw voor intellectuelen. Zover is Jean-Marie Dedecker in zijn populistisch discours nooit gegaan. Gecultiveerde politici, je kan ze op de vingers van één hand tellen. Guy Verhofstadt moest toen zijn Burgermanifesten nog schrijven en in die periode van herbronning ontdekte hij de literatuur en de opera. Tenminste dat was de grondtoon van elk interview uit die tijd. Het kan aan mij liggen maar in een theater of concertzaal heb ik de man nooit gezien. Jean-Luc Dehaene die kwam ik al eens tegen in Bozar maar hoe ernstig kan de cultuurinteresse zijn van een trouwe aanhanger van Club Brugge? Willy Claes die kwam ik al eens tegen op een première in De Munt en van Hugo Schiltz is geweten dat hij regelmatig zijn zitje bemande in de Vlaamse Opera. Mark Eyskens is een liefhebber daar kan geen twijfel over bestaan. Destijds bezocht hij onze filmvoorstelling van Tristan und Isolde bij Agfa-Gevaert en hij wist zich bij die gelegenheid te profileren als een redelijk hevige fan van Wieland Wagner. Stefaan Declerck heb ik meerdere keren ontmoet op de Salzburger Festspiele. En één enkele keer ook Willy De Clercq maar die kwam toe in een door twee volbloeden getrokken tweespan waaruit ik meen te mogen afleiden dat hij zijn kaartje niet zelf had betaald. Geert Bourgeois laat zich regelmatig opmerken in het Concertgebouw maar hoe dat nu weer precies te rijmen valt met die devotie voor Laura Lynn? Geert is nochtans jarenlang lid geweest van onze vereniging. De nieuwe roerganger van de NVA, Bart de Wever, heet dan weer een operaliefhebber te zijn. Op het kabinet van Bert Anciaux ben ik ooit de subsidieaanvraag van Proscenio, mijn operatijdschrift dat Leidmotief moest opvolgen, gaan bepleiten. Vriendelijk ontvangen, dat wel, maar nooit nog iets van gehoord. In de normale omgang zou dat als redelijk grof worden aanzien. Als u zondag in het stemhokje staat besef dan dat politici balen van cultuur en als ik zie wie zich nu weer in de coulissen aan het opwarmen is voor het postje van Vlaams cultuurminister dan hou ik mijn hart vast. Blijkbaar moet het altijd iemand zijn die er per definitie geen verstand van heeft. Cultuur wordt door politici gezien als een tweederangs departement terwijl het uitgerekend onze Vlaamse kunstenaars en theatermakers zijn die Vlaanderen een aangezicht geven in het buitenland en de schade herstellen die locale politici in het binnenland veroorzaken. Misschien heeft u gelijkaardige ervaringen met onze volkstribunen?