Richard Strauss’ “Salome” is geen gemakkelijke opera. Oscar Wilde’s interpretatie van een obscure figurant in de evangelies van Marcus en Mattheus tot een psychodrama moet rond de vorige eeuwwisseling (1891) bij de goegemeente véél wenkbrauwen hebben doen fronsen. Niet zodanig door zijn persoonlijke aanpak – die artistiek bijzonder waardevol is – maar door de implicatie van duistere, erg on-victoriaanse psychische verschijnselen waarvan diezelfde goegemeente liever dacht dat die er niet waren. Dat was uiteraard zonder Siegmund Freud et al gerekend, maar het was toch lange tijd niet evident om daarmee geconfronteerd te worden.
Keep reading with a 7-day free trial
Subscribe to Leidmotief | Leitmotif to keep reading this post and get 7 days of free access to the full post archives.