Van het niet-interpretatieve theater van Wim Wenders in de Staatsopera naar het super-interpretatieve theater van Kirill Serebrennikov in de Komische Oper, een theater dat niet wenst te bestaan zonder het toevoegen van betekenislagen. Dat laatste had hij weten te vermijden tijdens de sprankelende Cosi fan tutte, de enige productie die ik van Serebrennikovs Mozart/Da Ponte trilogie zag. Deze Don Giovanni is echter weer de typische productie waarbij je het programmaboek aandachtig moet gelezen hebben om te kunnen begrijpen wat bedoeld zou kunnen worden met hetgeen op de scène wordt getoond. Nog nooit was dat een zegezeker recept voor succes en ik mag hopen dat Serebrennikov zijn onmiskenbaar talent aan zulke vermoeiende dwaalwegen niet blijft verspillen.
Keep reading with a 7-day free trial
Subscribe to Leidmotief | Leitmotif to keep reading this post and get 7 days of free access to the full post archives.